Lang, lang geleden was er een verbond van voorname mannen die bereid waren om na verre reizen het voor hen Heilige Land met hand en tand te verdedigen voor het christendom. Zij noemden zich kruisridders. Er was ook een filosofisch genootschap onder deze mannen. Zij noemden zich de Rozenkruisers. Her en der vindt men nog overblijfselen van hun bestaan. Bijvoorbeeld in de kathedraal van Chartres, die ik in 2019 bezocht.

Later begreep men binnen de kerkelijke gezindten weinig meer van deze mensen. Ook binnen de katholieke kerk niet. Geloof was meer en meer toegespitst geraakt op de wens om het geestelijke en het lichamelijke te scheiden. Strijden met wapens, of geweld in het algemeen, paste niet meer binnen het dominante dogma van noodzakelijke vergeestelijking. En dus raakten de Rozenkruisers in onmin. Zij werden verdacht van homoseksualiteit of seksualiteit in het algemeen. Over hun inwijdingsriten gingen wilde verhalen. Novicen zouden de kont van de duivel moeten kussen. Of erger: een verschijningsvorm waarbij hij een vrouwelijk lichaam heeft. En voor het begrip: ook een bokkenhoofd.